Dinner 4 4

Die avond nemen we plaats aan een tafeltje aan de raamkant. Het moet gezegd worden dat niet iedere nieuw geopende eetgelegenheid per definitie ‘modern’ en ongezellig hoeft te zijn.
Aten we de laatste maanden, gedwongen door de financiële situatie, voornamelijk in X-burgertenten en vettige snackbars, deze zaak is van een totaal ander kaliber. Zich niets aantrekkend van trends heeft deze eigenaar zich beperkt tot het gebruik van uitsluitend natuurlijke materialen. Dus échte houten ronde tafels met daarop échte pluche rode kleedjes en daar omheen échte houten stoelen met échte leren zittingen die écht aan je broek kleven. Aan de muur hangt echte kunst, dus herkenbare voorstellingen, door een echte vakman geschilderd en getekend. De voorstellingen lopen uiteen van boslandschappen in de buurt van Rittenburg (echte olieverf) tot een (echte) ets van een (echte?) griffioen. Overigens, voor de minder gekultiveerden onder de moderne lezers onder ons, een griffioen is een mythologisch beest; een kombinatie van een adelaar en een leeuw. Om precies te zijn: een gevleugelde leeuw met adelaarsklauwen en een adelaarskop.
Geboeid bekijk ik de uiterst gedetailleerde tekening.
‘Verdomd Adriaan,’ zeg ik, ‘Het is zowaar net naar het leven getekend!’
Adriaan heeft echter meer oog voor de vriendin van Clementine die net samen binnenkomen. De dame in kwestie doet in schoonheid niet onder voor Clementine en het begint er op te lijken dat voor het eerst in ons gezamenlijk leven Adriaan en ik niet als twee honden hoeven te vechten om een been; niet in het minst gezien het feit dat zowel Clementine als haar vriendin elk twee voortreffelijke benen bezitten... Hoffelijk staat dus ook Adriaan op om de dames gelegenheid te geven een plekje uit te zoeken en plaats te nemen.
‘Ik ga wel met m’n rug naar het raam.’ zegt Clementine’s vriendin.
‘Is het nu al zo erg op je werk dat je het pand niet eens meer kunt zíen?’ vraagt Clementine quasi bezorgd.
‘Breek me de..... mond niet open!’ verzucht de tweede schoonheid.
Adriaan schuift de stoel aan van deze dame en ook ik schuif de stoel van Clementine onder haar verrukkelijke bibs. Echter iets te enthousiast in de knieholten, zodat Clementine met stoel en al achterover dreigt te vallen. Nog net kan ik haar opvangen en kijk in haar boze blauwe ogen. Om de situatie te redden vraagt ik de vriendin gauw: ‘Wat doe je dan voor werk?’
‘Ik werk op een reclamebureau.’ antwoordt de vriendin, moeizaam haar lachen verbergend.
‘Hoe interessant...’ haakt Adriaan hier barmhartig voor mij op in.
Om daarna onbarmhartig te vervolgen: ‘Toevallig is Olivier ook copywriter!’, daarmee doelend op mijn Bestiarium-uitgave van enige jaren geleden. De rakker wist heel goed dat na die vulkaanuitbarsting van dichtkracht mijn inspiratiebron kurkdroog was komen te staan en dat mijn muze in verregaande staat van ontbinding verkeert. Ondanks vele smeekbeden van P.N. van Kampen (en Zoon) was het mij niet meer gelukt een vervolg op deze eclatante bestseller te produceren. Gedurende lange tijd verbeeldde ik mij dat dit uitsluitend kwam door het turbulente leven dat mijn broertje en ik toevalligerwijze leiden, maar op dit moment wordt de waarheid in al zijn gruwelijkheid ontbloot. Om niet de kans te lopen dat daardoor het ontbloten van Clementine verkeken is, kijk ik Adriaan vuil aan en zeg luchthartig tegen Clementine’s vriendin: ‘Twee Leeuwen en een Effie; niets bijzonders dus.’ want ik lees wel eens een krant waarin zoiets vermeld wordt.
Desondanks onder de indruk vraagt de vriendin: ‘Print of AV?’
‘Allebei’, zeg ik snel om niet te laten merken dat ik geen idee heb waar ze het over heeft, want dat stond niet in de krant.
‘Dat komt dan terriffic goed uit!’ roept de donkerharige schoonheid uit, ‘We zitten nu net te springen om een copywriter. Ons creatief team bestaat nu alleen nog maar uit Sjaak, onze A.D. en die is daarom al weken niet te genieten. Hij zoekt gewoon naar moeilijkheden en als ik maar ook íets verkeerd doe, maakt-ie een kabaal van hier tot Timboektoe. Ik heb geen leven meer. Kan je niet eens komen babbelen met Sjaak?’
‘Och, ik heb op dit moment even niet zoveel om handen,’ zeg ik achteloos, ‘Ik ben net weg bij GBH & IDOB.’
Toevallig weet ik dat alle goeie reclamebureau’s volkomen ononthoudbare lettercombinaties dragen en Grote BH en Idem Dito OnderBroek is het eerste wat me te binnen schiet.